Springen en omhoog klimmen (Roadtrip deel 1)

De Roadtrip!

Heel lang naar deze trip uitgekeken, niet dat dit deel van de reis nu anders is, maar samen met m'n maatjes reizen is natuurlijk wel bijzonder. Vooraf lang bezig geweest met het maken van een mooi reisplan etc., hoewel we erg afhankelijk zouden zijn van het weer.
Hier alvast een verhaal van het eerste deel. Het tweede deel komt later, deels omdat we niet meer tijd hebben nu, deels omdat het dan teveel word voor jullie om te lezen/ kijken.
Na mijn verhaal de eerste ervaringen van Stefan en Sanne aan deze kant van de wereld.

11 mei, dag 252
Vandaag vroeg op om de camper op te halen. Het is een alleraardigst ding, een villa op wielen zoals Sanne het al had genoemd. Twee tweepersoonsbedden, klein toilet, douche en keukentje, ons thuis voor de komende twee weken.
Hierna plankgas richting Kaikoura om te gaan zwemmen met dolfijnen. Het rijdt toch even anders; een busje wat meer dan 3500kg weegt, in vergelijking met een auto. Aangekomen in Kaikoura bleek het dolfijnenzwemmen gecanceld te zijn, er waren geen dolfijnen, heel jammer. Het is geen bassin zoals bijv. op Curacao, hier ga je de zee op en zwem je tussen de wilde dolfijnen. Helaas valt er met deze dieren geen afspraak te maken over tijd zoals Theo Maassen ooit al opmerkte in een van zijn shows.
Bij het strand nog enkele zeeleeuwen gezien waarna we naar Hanmer Springs zijn gereden (3 uur..) om te relaxen in enkele hotpools, wat te eten en weer terug naar Kaikoura (weer 3 uur), morgen hopen we op meer geluk.
Onze eerste nacht in de camper was oke, Stefan werd door Nikki bijna het bed uit geduwd, iets wat ze de verdere twee weken ook iedere keer opnieuw probeerde (onbewust, jaja..)

12 mei, dag 253
Om 8.30 paraat bij het Dolphins Encounter! Er waren nog geen dolfijnen gespot, maar we konden mee aan boord, maar het zou ons toch 80 dollar kosten, ook al zouden we uiteindelijk dan geen dolfijnen zien. Wel albatrossen en anderen dieren.. Ons niet gezien, dus richting Westport gereden. De hele dag gereden, van de oostkust naar westkust, door de bergen via Lewis Pass. Wederom een mooie rit, een dag in de auto zitten is dan ook zeker geen straf! Tijdens het boodschappen enzo merkten we wel het verschil met reizen en vakantie. Nikki en ik kijken echt naar de kosten, Stefan en Sanne zijn toch net iets makkelijker met geld uitgeven dan wij zijn na maanden van reizen.
’s Avonds kwam Sanne met het idee om andersom te liggen; ik lig naast de voeten van Sanne en vice versa met als gevolg dat we eigenlijk veel meer ruimte hebben in onze grot. (grot; we willen in de kleine ruimte boven het bestuurders gedeelte, door Sanne omgedoopt tot grot).

13 mei, dag 254
Vanaf vandaag rijden we alleen nog langs plaatsen waar ik al ben geweest, dus kan ik als tourguide dienen! Degene die mijn laatste drie verhalen hebben gelezen weten al precies wat we gezien hebben. Vandaag van Westport naar Greymouth gereden, die hele mooie kustroute. Hier nog gestopt voor 'n mooie wandeling, waar Sanne overal huisjes in zag, Nikki naast haar schoenen liep en Stefan erachter kwam dat hij na een half uurtje al volkomen gewend was hoe mooi de natuur is. Ideale dag, niet te warm, niet te koud. Bij de Pancake Rocks gestopt en genoten van de blowholes, wederom erg mooi. Kijk voor deze foto’s nog maar eens bij mijn stukje ‘Pannenkoeken met ijs’, dan weet je hoe het eruit ziet.
Het plan was om morgen naar Franz Josef te rijden en dan een heli hike te doen, overmorgen ijsklimmen. Een telefoontje leerde ons dat de weersverwachtingen niet gunstig waren; morgen was de enige dag dat het nog redelijk zou zijn.. Maar besloten ons in te schrijven voor het ijsklimmen en meteen door naar Franz Josef te rijden.

14 mei, dag 255
Na een handtekening te hebben gezet dat alles op eigen risico was konden we in het busje stappen met onze twee instructeurs, de Canadese Katrine en twee Amerikanen. Na het aantrekken van twee vreselijke schoenen en een rugzak met pikhouweel en ijzeren spikes voor onder deze irri schoenen konden we van start. Eerst een poos lopen tot we bij de gletsjer waren. Dit was echt heel vreemd; drie weken geleden liep ik hier rond terwijl er een ongelofelijke grote rivier stroomde die me de doorgang versperde en ons dwong om om te lopen, deze dag was de complete rivier verdwenen, en was er slechts een klein stroompje over dat uit de gletsjer stroomde, bizar..
Spikes onder de voeten gebonden waarna we de berg op konden. Door een ijstunnel gelopen en ons klaar gemaakt voor de eerste beklimming op het ijs. Vergelijkbaar met wandklimmen zoals we op het Zwijsen deden, maar dan zonder handvatten; hier ram je gewoon je pikhouwelen en spikes in het ijs, super!!! Na de warming-up beklimming weer verder; Nikki en Sanne waren in een dusdanige conditie dat het voor geregeld oponthoud zorgde (" Ik ben moe!"). Na deze tocht de finale; twee moeilijke beklimmingen; super gaaf! Maar na de tweede voelden we toch wel dat onze armen behoorlijk zeer deden, oftewel; onze techniek was bagger..
De tocht naar beneden was voor de dames minder zwaar en gelukkig een stuk mooier! 's Avonds samen met de Canadese Katrine en ons vieren een relaxte avond gehad in de hotpool, wat gegeten en een heerlijke borrel na.

15 mei, dag 256
Vandaag een lekker lui dagje. Doordat de helicopterhike niet door kon gaan (slecht weer), hadden we een beetje speling. Deze hebben we gebruikt om een beetje uit te slapen en veel te wassen. Hierna richting Wanaka gereden, onderweg nog een klein probleempje met de camper waarbij we werden geholpen door vriendelijke lokale mensen. Een kilometer of 20 voor Lake Wanaka gestopt voor de nacht, heerlijk om wederom in slaap te vallen met het geluid van het tikken van de regen op het dak (ongeveer 10 cm boven mijn hoofd...

16 mei, dag 257
Vandaag regende het voor de verandering weer eens, niet een beetje, nee; echt constante harde regen! Drie weken geleden zag ik kleine stroompjes uit de bergen lopen, vandaag complete watervallen!! Een schitterend gezicht! Waar ik drie weken geleden nog een foto maakte van de kleine Thunderfalls en door een beekje liep; deze dag was de beek veranderd in een grote krachtige rivier en de Thunderfalls deden nu hun naam zeer zeker eer aan!
Verder hebben Stefan en ik de gehele rit naar Wanaka (eerst nog een stuk de verkeerde kant opgereden..) genoten van het mooie uitzicht, de meiden waren verzonken in hun spannende boeken.. Eigenlijk stond in Wanaka de skydive op het programma welke helaas niet door kon gaan, wederom door het slecht weer, iets wat ons nog vaker zou achtervolgen de komende dagen.
Na een korte lunch in Wanaka doorgereden naar Queenstown om bungeejump en een cruise te boeken waarna we ons klaar maakten voor een avondje stappen.

17 mei, dag 258
Vandaag wakker geworden, zatte vrienden die me opbelden om te zeggen dat ze me missen, heerlijk wakker worden! Daarna belden mijn ouders nog, en tot slot nog een telefoontje van Do!
Fijn om de spanning te breken, vandaag gaan we bungeejumpen!! En niet zo maar; nee, we gaan 134 meter naar beneden springen, de twee na hoogste bungee te wereld!
De meiden merkten op dat ik wat stiller was dan normaal toen ik in het busje zat; hier hadden ze ook zeker gelijk in.. Na een enthousiast welkom en het aantrekken van een soort van klimpak werden we via een kabelbaantje naar het midden van het ravijn gebracht. (soort gebouw wat aan kabels tussen de twee bergtoppen hangt) Hier verdwenen de zenuwen redelijk snel, Stefan moest als een van de eerste springen, nadat een touw aan zijn benen vastgemaakt was en met een enorme krachtige oerkreet dook hij naar beneden. Vooraf een beetje sceptisch, maar door het dolle van enthousiasme toen hij bovenkwam; het was gaaf!
Na een minuut of vijftien was het mijn beurt en het zenuwachtige gevoel kwam toch wel een beetje terug. Met het touw aan beide benen schuifelen naar het kleine platform was toch wel creepy; zeker wanneer je denkt al bijna te vallen en je krijgt te horen dat je verder naar voren moet tot het eind van het streepje. Duiken in het water kan ik niet, ik maak dan ook bommetjes. Duiken in de lucht kan ook niet ben ik achter gekomen. Daar waar iedereen zich rustig naar beneden laat vallen; daar nam ik heb woord bungeeJUMPEN iets te letterlijk en sprong gewoon naar voren van het platform af..Stefan vertelde me later dat de reactie op het gehele platform was Wooohhww..” (waarmee ze bedoelde; “Wat doet die malloot nu?)
Ge-wel-dig!!!! Een ontzettende kick die helaas veel te kort duurt! Je springt (ik dus letterlijk), valt even en stuitert een paar keer omhoog en omlaag. Hierna kan je uitrusten en genieten van het uitzicht terwijl je weer omhoog wordt getakeld. Gelukkig niet op z'n kop, je trekt aan een rood koord waarna je met je middel vast hangt in plaats van met je enkels. Nikki trok vrijwel meteen aan het koord dus die stuiterde nog enkele malen zittend op en neer, een Duits meisje kon het koord niet vinden en werd weer 134 meter ondersteboven omhoog getakeld wat ook de nodige lachbuien opwekte.
En Sanne, ach, zoals altijd was Sanne noch bang, noch zenuwachtig en sprong gewoon naar beneden alsof ze dit dagelijks doet.
Na een zeer goede maaltijd koers naar Te Anau gezet voor de cruise die we morgen gaan maken.

18 mei, dag 259
Om 12 uur 's middags konden we aan boord van de boot die ons van Mannapourie naar de Doubtful Sounds zou brengen. De tocht over Lake Mannapourie heb ik vooral doorgebracht boven op het dek en genoten van de bergen en de vele watervallen.
Hierna een busreis van een half uur waarbij Stefan en ik ons wederom vergaapten om het fantastische landschap, watervallen en de vallei, de meiden vergaapten zich in hun boeken.
De 'Fjordland Navigator' was een mooie en luxe boot, en ons thuis voor de komende 20 uur. Iedereen kreeg per vier personen een klein kamertje zonder deur toegewezen als slaapkamer. Met uitzondering van groep 'Nouwen', wij kregen een dubbel zo grote kamer, met douche en toilet en een deur met slot. Iedereen jaloers, wij gelukkig. (wij hadden trouwens nog minder betaald ook. Binnenkort deel twee van onze roadtrip!



STEFAN’S VERHAAL
Het eerste bezoek aan de andere kant van de wereld.
Na een ontzettend lange vliegreis, met een aantal tussen stops op diverse vliegvelden, zette Sanne en ik voet op Nieuw Zeelandse bodem. Wel een behoorlijke shock.. Na op Bangkok airport nog gewacht te hebben met 35 graden en dan te merken dat een dikke jas geen overbodige luxe zou zijn geweest. Ach ja.. dan maar snel een warme taxi in en op weg naar het hostel waar Nikki en Marc op ons zaten te wachten.

De eerste ontmoeting na een periode van ongeveer 8 maanden met Marc was super leuk. Alleen die baard hahaha...!!! De vakantie kon beginnen!! Tot nu toe een periode die nu al onvergetelijk is. Nieuw Zeeland is echt een ongelofelijk mooi land! De natuur is zo veranderlijk.. Het ene moment vlak met groene weilanden het andere moment vol bergen, ijsgletsjers en schitterende rivieren/ meren. De dagindeling heeft Marc hierboven keurig weergegeven, zoals hij als geen ander kan na 8 maanden oefenen. Dit ga ik jullie dan ook besparen.

Al met al bevalt het mij hier echt helemaal super. Het is hartstikke gezellig met zijn vieren en qua natuur kan ik me niets beters wensen! Ik vermaak me hier wel!!!!



SANNE’S VERHAAL
Hier dan ook nog ff snel een stukje van mij.. Eigenlijk is alles al wel gezegd, maar zal mijn eerste ervaring ook ff omschrijven!!
Kon echt niet meer wachten om eindelijk naar de andere kant van de wereld te gaan.. Woowww dit wil ik al zo lang en nu gaat het dan eindelijk echt gebeuren!!! Na een pokke lange vliegreis dacht ik, dit eens maar nooit meer... Damnnn vliegen is echt nix voor mij!! Geef mij maar gewoon de auto haha.. Na een taxi aangehouden te hebben erin gesprongen en op naar Marc... Mmmm.. 8 maanden niet gezien.. Stiekem toch best lang.. Aanbellen en Mr. Nouwen maakt open.. Woowww is dat Marc.. Hihi na nog eens goed te kijken zag ik die vrolijke oogjes en bleek dat die “alleen” een baard te zijn waardoor ik hem niet herkende.. Toen het tot me doordrong ben ik in zijn armen gesprongen en hebben we gevierd dat we elkaar weer zagen!!

We hebben echt super toffe dingen gedaan in Nieuw-Zeeland, maar dat kun je in Marc zijn verhaal allemaal lezen, dus weinig zin om dat hier weer te typen.. Wil alleen iedereen aanraden om een keer te gaan bungeejumpen, want woowwww zooo spannend, maar je eerste reactie als je boven bent ‘Mag ik nog een keer?’

Verder is Nieuw-Zeeland echt zo super geweldig ongelofelijk mooi, echt een mega vette ervaring om steeds met ons huisje op wielen in die verschillende mooie omgevingen te komen!! Zal die camper nog gaan missen!! En Nieuw-Zeeland natuurlijk ook!! En Nikki ook!!!