Liftend en stiekem zwemmen

Ben ik weer!! Met goed nieuws, maar dat komt straks pas ;)



Tijdens mijn laatste schrijven was ik lekker aan het lamballen in Port Douglas.. Dit heb ik nog ruim een week volgehouden,
en ik moet zeggen... Het beviel best goed! Beetje uitgeslapen, na het wakker worden een paar baantjes trekken in het zwembad, ontbijten, boekje lezen in een hangmat tussen twee palmbomen aan het zwembad, en dat met een zonnetje erbij, gemiddeld zo'n 25 graden, ik moet zeggen dat ik vermoeiendere weken heb gehad.



Wellicht kruipt er bij jullie nu een gevoel van jaloezie omhoog, hoeft niet, want ook ik heb hier wel eens zwaar. Zo moet ik een helmpje op bij het fietsen, de boete is 75euro, dus geef ik toch maar aan de rede toe..

Zaterdag, de 28e had ik een afspraak met twee meiden om de auto te kopen waar ik het de vorige keer over had gehad. Maar de meiden zijn nooit komen opdagen, belden niet en reageerde ook niet op mijn smsjes en belletjes, dat was echt een hele zware domper.



In de loop van de week weer heel veel mensen ontmoet! De jongens hebben een baantje op een boot waar ook een Duitse jongen werkt, Thomas. Een apart gast, zijn uitspraak: "The Gestapo wasn't zo bad." zegt genoeg. Verder wel een goede kerel, maar nogal vreemd soms.

Ook drie gasten uit Sydney leren kennen waar ik de nodige borrels mee heb genuttigd; John, Collin en nog eentje. Wanneer ik in Sydney ben zijn ze waarschijnlijk terug van hun trip om Q-Xlusive Showtek bij te wonen, jaja, ook in Australie gaat deze jongen feesten :D



Port Douglas is een jet-set stad, beetje Sant Tropez achtig. En wat hoort daarbij?; een paar gigantische resorts. De mooste scheen Sheriton Mirage te zijn, de jongens waren hier een keer geweest om te solliciteren. Het zwembad scheen nogal groot te zijn, dus we besloten een poging te wagen om hier gratis te gaan zwemmen, hoewel we volgens de receptie bij ons hostel wel problemen zouden kunnen krijgen als we gepakt zouden worden. Nadat Stefan zijn/ mijn sportbroekje had omgewisseld voor een normale zwembroek (om minder op te vallen) gingen we op jacht naar een opening, we hoorde dat via het stand het makkelijkste zou zijn. Na lang lopen kwamen op het resort, helaas aan de verkeerde kant; we kwamen op de golfcourse (nee, gaan midgetgolf), even ter indicatie over wat voor resort we het hebben.

Een dag later poging 2. Steven, Thomas en ik liepen nu het terrein op, dropte onze spullen en tijgerde als getrainde mariniers door het ondiepe water, op jacht naar het grote zwembad. We kwamen in een groot zwembad, omgeven door (alweer) palmbomen en een mooie waterval. De mensen hadden daar allemaal bruine handdoeken, die moesten we ook bemachtigen voor de volgende keer, dan zouden we helemaal niet opvallen! Want er was nog een mooie

En de derde poging: We worden steeds iets brutaler; Alban, Stefan en ik besloten nu rechtstreeks naar het grote zwembad te lopen. We zijn langs de receptie, door de diner-zaal gegaan, rechtstreeks naar het grote zwembad, inclusief vollybalnetten en tv's zodat je film kunt kijken vanuit het zwembad. Toen iemand van het personeel de handdoeken aan het opruimen heb ik haar vriendelijk gevraagd of ze die van ons even kon laten liggen, na 100x excuses kregen we 3 mooie, bruine handdoeken. Wie brutaal is, heeft de halve wereld. We hebben nog overwogen om te proberen binnen te sneaken voor het diner, maar hebben hier vanaf gezien. Later hoorde we dat dit een hele verstandige keuze is geweest.



Terugkomend op mijn auto; ik wilde woensdag jl. Douglas al verlaten om in Cairns verder op auto jacht te gaan. De jongens wilde dat ik bleef, en boden om aan om donderdag iets leuks te gaan doen, en met me naar Cairns te gaan om daar te kijken voor een auto. Toevallig ging Thomas dinsdag naar Cairns en kon ik meerijden. Cairns hebben we helaas niet gehaald, we hadden pech onderweg. Na door de Australische variant van de ANWB naar een garage te zijn gebracht, 65km van Port Douglas, moesten we zelf uitzoeken hoe we terug kwamen. Op een stuk karton schreef ik PORT DOUGLAS, en hield dit omhoog, kijkend met mijn meest vriendelijke glimlach. De allereerste auto stopte meteen en bracht ons naar Palm Cove, een heel eind op weg. We hadden dus geluk, we hebben gehoord dat lifters niet snel worden meegenomen en soms uren staan te wachten. Bij Palm Cove, wederom met mijn beste lach, hebben we langer moeten wachten... Pas na 40 seconde(!!) werden we meegenomen door een gepensioneerd onderwijzerspaar dat ons voor de deur van het resort heeft afgezet, echt luxe, en heeel veeeel geluk!!

Donderdag met Stefan naar Cairns gegaan, mijn eerste lange rit aan de linkerkant van de weg! En, het wend snel, zelfs voor een ongeluk als ik. Diverse auto's gebeld, proefritje gemaakt, maar niet de droomauto gevonden. Wel een groter aanbod dan een week geleden.

Zaterdag weer terug gegaan, het aanbod was weer groter geworden. Uiteindelijk een Mitsubitsi Magna stationwagen gevonden, uit '91 met weinig kilometers op de teller voor een schappelijke prijs gevonden. De deal is rond, morgen is het officieel mijn auto!! Morgen komt er ook een foto op de site van mij en mijn auto! Op de andere foto's zie je; de tent van Mira en mij, uitzicht op zee tussen Port Douglas en Cairns, en de Lagoon in Cairs. Zit nu op de kamer bij twee Noorse meiden die eerder al tegenkwam in Gilligan's en in Lakefield, op de terugreis van Cooktown, echt toevallig!