Gevangen tussen pinguins, dolfijnen en walrussen

Daar waar ik er normaal een complete middag voor moest uit trekken om een stukje te typen voor jullie, kan ik nu regelmatig een klein beetje typen, heerlijk, de luxe van een eigen laptop! (notebook, want heb geen cd drive) Voor jullie ook fijner denk ik om regelmatig een klein stukje te lezen dan de lange verhalen die er soms online kwamen bij gebrek aan computers hier na een paar weken avontuur.
Na het laatste stuk online te hebben gezet zijn Edje/ Harry en ik naar de top Mount Wellington geweest, ruim 1270m hoog, vroeger een hele opgave om deze te beklimmen. Lees vroeger, tegenwoordig neem je hiervoor de auto. Zoals ik in het vorig stuk al schreef, en hier ook heel mooi stond opgeschreven; de top van een berg is pas speciaal wanneer je hier echt iets voor hebt moeten doen. Hoewel het uitzicht echt heel mooi en ver was, was het bij lange na niet zo bijzonder als bijv. Bishop and Clerk. Nog de mooie brug bekeken bij nacht en weer terug naar het hostel waar we twee dagen geleden al hadden uitgecheckt maar een tas eten hadden laten liggen. De volgende dag weer hier terug omdat er nog een hoed lag, echt zo'n leuk hostel, we bleven terug komen (Picked Frog, Hobart voor de degene die ooit naar Tasmanië gaan)

PORT ARTHUR
29 januari, dag 150
Op de radio hadden we gehoord dat de mooiste plek in Tasmanië "Richmond Bridge" was, een brug in het historische Richmond. De man had een boek uitgebracht over de 100 mooiste plekken in Australië, dus wij even kijken. Dit boek kopen wij dus nooit!!! 'n Mooi bruggetje, oké, maar zwaar overrated.
Door naar Port Arthur, een stad waar van 1831 tot 1877 duizenden gevangenen hebben geleefd en wat de hel op aard werd genoemd. Het was een natuurlijke gevangenis, een bijna eiland. De enige verbinding met het vaste land was 100 meter breed en werd bewaakt door honden (the dogline). Deze verbinding was nog ver van de gevangenplaats af, zeker 3 dagen lopen door het bos, vol prikkers. Zwemmen was ook niet echt een optie, er zaten haaien en de meeste mensen in die tijd konden ook niet zwemmen.
Voor deze avond hadden we de ghosttour geboekt. In dit gebied zijn vele geestverschijningen waargenomen. We hebben vele verhalen gehoord van dingen die er hier vroeger zijn gebeurd, en verhalen van toeristen en werknemers die geesten hebben gezien en hier nog steeds last van hebben. Deze verhalen wil ik jullie wel vertellen wanneer ik terug ben, maar is teveel voor nu. Creepy, maar zeer interessant.

30 januari, dag 151
Vandaag hebben we 4(!) tours gedaan, degene die dachten dat Harry en ik alleen maar zouden feesten hebben het echt helemaal mis. Eerst een introductietour door Port Arthur, is echt een brute gevangenis geweest! Hard werken, zweepslagen etc. Vele gevangenen sloten samen een pact om weg te komen. De ene vermoorde de ander, werd zelf opgehangen, en zo kwamen ze samen in de hemel, weg uit Port Arthur. Dit geeft aan hoe erg het daar is geweest. Hierna kwamen we Ad en Theo tegen, twee mannen rond de 50 uit Lieshout. Ad is geëmigreerd,Theo zocht hem hier op. Twee mannen die exact zo waren, en nog zo zijn, als Harry en ik. Wij hopen later ook nog zo te zijn, grappen maken over anderen (vooral vrouwen) en samen biertjes te drinken. Hierna de boottour, we voeren langs een eiland waar de kinderen op zaten. In het vroegere Britse rijk kon je vanaf je zevende veroordeeld worden, vanaf je 8e de doodstraf krijgen. Er zaten hier kinderen uit Engeland voor het stelen van speelgoed! Onze volgende rondleiding was op Isle of Dead. Het eiland waar alle doden werden begraven, ruim 1100 in 50 jaar tijd. Het eiland was nog geen half voetbalveld groot, tegenwoordig noem je dit een massagraf.. Ook hier vele persoonlijke verhalen gehoord over enkele mensen die hier lagen, en de grafdelver die hier woonde.
De vierde en laatste tocht was de audiotoer, met wederom veel informatie. We hebben als een spons alle info opgezogen, en hebben tussendoor een siësta moeten houden omdat het teveel werd.
De meest macabere ruimte was de Seperate Prison. Hier verloor je je naam en werd je een nummer. Het was 24uur per dag doodstil, geluid was verboden. Je zat 23uur per dag in je cel, mocht er een uur uit voor de kerk en voor oefeningen en dan moest je een masker op, zodat niemand je gezicht zag, en de gevangenen ook niemand zagen. De isoleercel was nog erger, deze was 24 uur per dag compleet donker, muren van vier meter dik, je mocht hier niet uit en leefde op water en brood, dit soms maanden lang. Later hebben ze ook een gekkenhuis moeten bouwen, de meeste mensen kwamen hier krankzinnig uit.. Het was niet alleen maar kommer en kwel, vele gevangenen hebben hier een beroep geleerd, werden later rijk, en kwamen zelfs nog in de regering.
's Avonds zijn we naar een strand gegaan waar pinguïns na zonsondergang de zee uit komen om te slapen in de duinen. Echt super lief! Het was de kleinste pinguïnsoort, ongeveer 30cm.

31 januari, dag 152
Vroeg door de zon de auto uitgebrand. We hadden voor vandaag een boottocht geboekt. We voeren langs de hoge cliffs en langs vele rotsformaties, zelfs nog enkele rotstunnels. Ook veel walrussen gezien, echt stoere beesten! Maar het allermooiste was toch wel dat er een school van ruim 15 dolfijnen met ons mee zwom, geweldig hoe die beesten zwemmen en echt hoog uit het water springen. Het mooiste aan alles is dat dit echt de natuur is, en geen bassin in Harderwijk. Hierna verder gereden naar Soutport waar we op de camping de dag hebben afgesloten met een groepje Australiërs.

1 februari, dag 153
Vroeg uit de veren was niet gelukt, we hadden onze slaap denk ik nogal nodig. Na een halve doos eieren te hebben weggewerkt zijn we naar het meest zuidelijke punt van dit werelddeel gereden. Ondanks te zon, toch best fris, immers toch redelijk dicht bij de zuidpool. Vanaf Hobart gezien 100km gereden, alleen voor deze wandeling, het schijnt nogal mooi te zijn. Ruim twee uur gelopen, wat een saaie wandeling!! Maar.... Het lange wandelen werd beloond met een werkelijk adembenemende kustlijn!! Golven!! Niet normaal!! We hebben er meer dan een uur gezeten en genoten op de rand van enkele hoge rotsen. Wederom mooie filmpjes gemaakt, wanneer ik terug ben mag iedereen ze zien, en jaloers zijn :) Hierna teruggewandeld en richting Hobart gereden. We willen naar Strahan, maar alle wegen lopen door het centrum van Hobart. Besloten om in ons inmiddels 'eigen hostel' eten te gaan koken en door te rijden zodat we morgenvroeg zo dicht mogelijk bij Strahan zijn.

Vandaag, 2 februari, dag 154
Regen! Ook wij hebben niet altijd zon. Rustig opgestaan, krant gelezen en naar Strahan gereden. Onderweg zelfs paarse bergen gezien, echt cool! Morgen een mooie wandeling (hopen we) maken en dan door naar Cradle Mountain.

Tot snel weer!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Alle wegen leiden naar Hobart!! Ik denk dat het maar goed is dat 7 februari onze ferry terug gaat richting Melbourne. Niet dat we het hier beu zijn. Dat totaal niet maar anders gaan we voortaan bij het interieur horen van Hostel the Pickled Frog. Het was zelfs voortaan zo erg dat toen we gisteren vanaf het zuiden Hobart weer in reden, het een beetje voelde als thuis komen. Dit is een stad waar ik zeker nog eens terug moet in mijn leven. Onze boottocht was ook gaaf. We zaten in een grote 30 persoons speedboot, en konden zo gewoon de grotten in varen. Toen we de boot op gingen zat hij half vol bejaarden, ik had nog even twijfel of we wel de goede tour hadden geboekt. Maar toen de gashendel werd overgehaald bleek het toch echt dat zij een keer verkeerd zaten :p. En op de terug weg de dolfijnen, meteen denk je er aan om ze net als op curaçao allemaal trucjes te laten doen maar dat kennen ze natuurlijk niet :D. Maar het is wel super mooi om ze echt in het wild te zien. Ben ondertussen ook maar begonnen met een 'Hennie en Harry op vakantie 2009' filmreportage. Wie weet krijg ik het nog wel verkocht bij onze John de Mol, want denk dat wij het iets spectaculairder brengen als Floortje en Chris.
Dat was het weer voor nu, allemaal de bourgondische groeten vanuit een bewolkt Strahan.

Edwin.