Where's your hat Ed?

Inmiddels zitten we al een paar dagen in Melbourne, in deze provincie zijn de bosbranden, maar wij zitten veilig. Hieronder ons verhaal van de Cradle Mountain, de feestende verhalen hier met Nikki komen er volgende week op!

Het dorpje Strahan was zwaar bagger, dus maar laten we het maar bij.

CRADLE MOUNTAIN
4 feb, dag 156
Op naar Cradle Mountain! De grootste en beroemdste berg van Tasmanië, ruim 1500m hoog. Er waren diverse walks die we konden doen, wij kozen voor Summit track, de grootste langste dagtocht. Er waren ook leuke tochten bij van meer dan een week, maar zoveel tijd hadden we niet meer. Niet dat we het anders wel gedaan hadden, maar toch. Om 7hr uit ons bed, en toch kregen we het voor elkaar om pas om 9hr bij de shuttlebus te staan (pal naast de camping). Maar zoals iedere keer weer blijkt hebben Harry & Hennie op vakantie nogal hun tijd nodig.. De shuttlebus bracht ons naar het begin voor onze tocht waar 6 tot 8 uur lopen voor stond. Na ruim een kwartier lopen spotte Harry een wombat, inmiddels zijn lievelingsdier. Na een korte fotoreportage weer verder met de tocht welke ons langs prachtige watervalletjes bracht en mooie meren. Na ruim een uur kwamen we bij een lookout met twee (Nederlandse) meiden in gesprek, Brenda en Yvonne. Ze hadden de beklimming van Cradle Mountain niet in hun planning staan, maar het leek ze toch wel leuk om deze met ons te doen, waarna we met z'n vieren verder zijn gewandeld. De tocht was op sommige stukken echt behoorlijk pittig, onze shirts waren werkelijk uit te wringen, zo doorweekt van het zweet! Het berglandschap was wel echt super mooi, zo ver als je kan kijken bergtoppen, kleine meertjes, even iets anders als de Veluwe. Aan de voet van de top van Cradle Mountain stond een hutje waar je zware rugzakken kon stallen voor je de top ging beklimmen. Het zag er steil uit, maar we dachten wel in een uurtje heen en terug te zijn, dus een flesje water uit de tas gehaald en verder. Later zagen we al een bord; 2,5hr return.. Later zou blijken dat we ook dit niet gingen halen.. Het was werkelijk bergbeklimmen, vele rotsen waren groter dan wijzelf en vaak ook steil omhoog. We begrepen nu waarom de ranger ons vroeg of we wel echte bergschoenen hadden ("Maar natuurlijk mevrouw....") en ik vroeg me af hoeveel mensen hier hun enkels verzwikken of botten breken.. Per dag.. Onderweg vele foto's gemaakt en genoten van het uitzicht. Na een ruime twee uur bereikten we dan ook pas de top, een 360 graden view, zeer bijzonder. Na even te hebben gezeten wilden we nog enkele foto's maken, terwijl ik onze Harry enthousiast vastpakte voor een foto raakte ik zijn hoedje met mijn arm waarna deze hoed direct in de afgrond verdween, gelukkig had hij de dag ervoor gezegd dat hij een nieuwe hoed wilde halen omdat deze al kapot ging dus hoefde ik me niet schuldig te voelen. Na de afdaling onze route voorgezet via Twisted Lakes waar je de berg mooi in spiegelbeeld in het water ziet. Uiteindelijk hebben we 10 uur over de tocht gedaan, maar het was het waard. De meiden hadden nog geen camping, dus die kwamen bij onze site erbij, konden we de kosten weer delen. Morgen tijd voor een relaxt dagje, we hebben een spa/ sauna gezien dus daar willen we op af.

5 en 6 feb, dag 157 en 158
De spa bleek niet meer dan een bubbelbad te zijn, dus maar naar het Noorden gereden. Uiteindelijk bij een camping aangekomen met zwembad en bubbelbad waar we heerlijk hebben kunnen relaxen. Wegens gebrek aan een keuken/overdekte ruimte hebben we het invalide toilet/douche omgebouwd tot privé kroeg. Campingstoeltjes erin, paars plastic over de lamp voor de sfeer, kei gezellig!
De volgende dag zijn we naar The Nut geweest, het stond in de Lonely Planet beschreven als aanrader, dus we waren benieuwd. Van een afstand een mooi stukkie steen, de wandeltocht eroverheen was het beste te beschijven als; saai. Niet echt een NUTtige invulling van onze tijd, een NUTteloze wandeling, en we waren er over Piet Nut heen geweest was onze conclusie.
De avond gezellig afgesloten met een doosje Goon en de wekker gezet om 5.30 om op tijd te zijn voor de ferry terug naar Melbourne.

7 feb, dag 159
Gelukkig zit ik dit nu te typen op de ferry, gelukkig omdat we deze bijna gemist hadden. Onze wekkers hebben vele knopjes, waaronder het knopje UIT. Omdat deze wekkers (3 stuks) allen best irritant waren, zijn deze op de een of andere manier uitgezet, zonder dat we er zelf wakker van zijn geworden. Om 7.30 keken we elkaar aan, wetend dat er iets niet klopte.. Brenda kwam net haar auto uit, verbaasd dat onze auto er nog stond en wilde ons wakker maken. Binnen twee minuten zaten we in de auto (het kan dus wel snel..) om met topspeed naar de ferry te rijden. Gelukkig zat het verkeer mee, en waren we nog op tijd. Na alle controles te zijn gepasseerd zagen we diverse rijen auto's (ruim 200) wachten om de ferry op te mogen. We hadden geluk, mochten naar rij 15. Alle auto's voorbij en direct de ferry op waardoor we nog mooi een bank konden bemachtigen om verder te kunnen slapen :)

De afgelopen drie weken Tasmanië zijn werkelijk prachtig geweest. Het is een relatief klein eilandje (twee keer Nederland) waar je vele verschillende landschappen en natuur ziet. Vele mensen doen een tour van een week door Tasmanië, wij hebben aan drie weken nog niet genoeg gehad. Zoveel mooie wandeltochten die je hier kunt maken, de mooiste duren een hele dag welke je dus onmogelijk kan doen wanneer je er maar een weekje bent. Ook met het weer hebben we geluk gehad. Normaal is het hier vrij koud, zelfs al is het zomer (nu). Maar wij hebben het geluk in de beste/warmste zomer in meer dan 100 jaar hier te zijn. Gemiddeld rond de 25C, bijna geen regen, beter kan gewoon niet.
En natuurlijk het gezelschap van Harry waar ik ongelofelijk veel lol mee heb, ben blij dat hij erbij is.
Op sommige momenten verlang ik er wel eens naar om weer thuis te zijn,m'n eigen ruimte in plaats van een auto of kamer die je met anderen moet delen, de regelmaat, m'n vrienden, ouders & zussie, biertje pakken op de markt en natuurlijk m'n lieve schat. Het reizen is echt helemaal geweldig, maar voor mij is negen maanden ook wel genoeg, ben dusdanig tevreden met m'n leventje in Veghel dat ik geen jaren zou hoeven reizen. In Nieuw Zeeland wil ik straks lekker een paar weken gaan werken. Natuurlijk om weer wat geld te verdienen, maar ook om even een eigen stek te hebben en niet iedere dag m'n tas opnieuw te hoeven te pakken. Even de regelmaat tussen het reizen. Harry ligt in coma naast me, ik zal hem proberen wakker te maken om wat te typen over zijn ervaringen de laatste dagen en zijn beleving van Tasmanië.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Edje's Verhaal komt er over een paar uur op...

Hier is Harry!

Als ik terug denk aan Strahan, dan denk ik niet alleen maar negatief(bagger termen). We hebben er voor het eerst in tijden weer een keer echt gehakt gegeten ipv kangaroe gehakt. Dus dit was wel heel lekker aangezien wij allebij wel gehakt fanaten zijn. En de gratis nacht ja we zijn echt expert aan het worden in de goeië kope H & H uithangen. Bij het info centrum wisten ze ons te vertellen dat als je in het hostel wilde slapen dat je dan bij een andere vestiging moest in checken. Dat klinkt intressant, want dat wil zeggen dat er geen personeel rond loopt. Een uitnodiging voor een nacht gratis verblijf. Dus na van alle faciliteiten op het bed na gebruik te hebben gemaakt (we hebben een auto) zijn we maar weer vertrokken. We worden hier echt te goed in. Door naar Cradel Mountain. Echt super gaaf hier. Na een kwartier lopen kwamen we een super mooië wombat tegen. Ik hoorde iets bewegen in de struiken. Het mooië aan de beesten is dat ze niet bang van je zijn, dus wij hadden geluk dat hij onze kant op kwam en we er nog een paar mooië foto's van konden maken. We hebben ook geleerd dat een wombat blokjes poept. Ongeveer ten grote van een dobbelsteen. Dus bedenk ik me later moeten ze vierkante darmen hebben. En volgens de echte Hennie (vader van Marc) hun kont heel snel dichtklappen. Toen Cradle Mountain verder beklimmen. Het is heel raar toen we eindelijk boven op de berg waren hebben we er veel meer voor moeten doen als op Bisschop en Clerk. Maar zo voelde het hier niet. Het was hier ook best druk en daar waren we alleen. En dan krijgen we ook nog onze Hennie die met al zijn enthousiasme ff mijn hoed de afgrond in pleurt. Ja zat er over te denken om een nieuwe te kopen, maar daar kocht ik op dat moment niks voor. De foto na het hoed incident staat ook niet op de site omdat mijn gezicht behoorlijk op onweer stond. Toen we op de camping aankwamen was de bottle shop al dicht. Hierna naar een hopeloze speurtocht naar bier maar een alcohol vrije avond gehouden. Toen wisten we nog niet dat de avonden hierna ingevuld gingen worden met doze GOON. Goon is de goedkoopste manier om dronken te worden en is hier de favoriet van de backpackers. Het is een soort witte wijn en zit in een plastic zak in een doos. En je word er ZAT! van niet te zuinig. Ben de 2e dag met m'n hoofd op tafel in slaap gevallen. Dit betekend dat het een heel gezellige avond was. Het enige wat minder was, was het moment van opstaan. We moesten de ferry halen en hebben er alleen nog mee bewezen dat ons 2 uur durende ritueel ook in 10 minuten kon worden uitgevoerd. Helaas zijn we onze borden vergeten, maar die hebben Brenda en Yvonne mee genomen. We zouden ze meteen op gaan halen als ze in Melbourne aan zouden komen. Maar H&H zouden H&H niet zijn als ze er nu 6 dagen later nog steeds niet liggen.
Wat heb ik een geluk dat ik dit heb gedaan. Heb van te voren nog een paar keer gedacht, zou ik het wel leuk gaan vinden dat Tasmanië? Nou zou ik bijna niet meer naar Nederland willen. Het gevoel van thuis komen in Hobart. De prachtige stranden en het ongelofelijk mooië binnenland. En het ideale weer. Ik had van andere mensen al foto's gezien van Tasmanië maar die hadden allemaal regen, bewolking en dikke kleding. En die van ons zitten vol met zon, korte broeken en zonnebrand. De warmste maand van de afgelopen eeuw. En als ik dan ook kijk hoe het team H&H hier zo veel lol heeft dan is het met andere woorden een ervaring om nooit meer te vergeten. Excuses voor de late reacties, maar dat komt door 6 dagen feest in melbourne, en een paar uur zijn hier meestal een paar dagen. En hier hebben we ondertussen weer zo veel beleefd dat het volgende bericht er wel weer aan zal komen. Iedereen de groeten vanuit een zonnig Strathmerton, bij Richard en Mariëtte.

Groeten Edwin.